Geschikt

Donderdag ondergingen wij de ultime test voor de landmacht.

– Omgaan met weinig slaap: Een nacht doorstaan op een kamer met jongens die ons met hun dronken koppen wakker hielden. Na een paar uurtjes slaap om zes uur zonder gezeur gewoon weer opstaan.

– Gevoel voor rechtvaardigheid: wraakactie gepleegd, kamerdeur op slot en weggegaan. (Die zullen balen als ze met een kater wakker worden en heel nodig moeten plassen…)

– Teamwork: Tijdens een 9 uur durende reis werd ons uithoudingsvermogen met elkaar getest.

– Temperatuursverandering: We trotseerden tijdens de reis een temperatuurverschil van 20 graden. In de mistige bergen lag nog sneeuw terwijl er in Zadar 23 graden was.

– Afstandlopen met gewicht: Met 20 kilo op onze rug liepen we 3,5 km met een gevoelstemperatuur van 30 graden (het was misschien 20 graden). Over opengebroken wegen (wat vooral voor Wieteke met haar degelijke koffer erg lastig was), maar zonder een krimp te veroeren.

– Omgaan met primitieve omstandigheden: Ook op creativiteit zijn we getest en geslaagd. Met een beetje geld kochten we de laatste producten in een peperdure minisupermarkt. Zonder pan, bestek, gaspit en blikopener lukte het ons totaal te herstellen van de zware dag.

24 uur met Heleen en Jolijn in Osijek

Dinsdag om 6.15 vertrokken we naar Osijek, een klein stadje aan de grens van Servië. Deze stad is tijdens de oorlog (1991-1995) erg zwaar getroffen. In deze stad heeft Proni een jeugdcentrum waar wij jonge en oudere mensen spraken over de sporen van de oorlog in hun leven en in hun stad. De verhalen waren bijzonder, de vele kogelgaten in de muren van de huizen indrukwekkend en de reis één groot avontuur. Om 6.15 de volgende dag stapten we pas weer ons Hostel in Zagreb binnen…

6.45 ready to go

5 uur lang de tijd om boek te lezen

interview met Ivica Marusic

interview met Kristian

Interview met Zdenka

Sanja heeft veel voor ons geregeld deze dag

Door de hele stad heen zien we kogelgaten in de muur

Contrast

Heleen maakt vrienden

Toen wisten we nog niet dat de trein niet reed

Een take-away salade op een pleintje

We houden onszelf wakker met ijs

Nog lange niet, nog lange niet…

5 uur ´slapen´ in de trein

na 24 uur eindelijk terug in ons hostel

Zondag, een rustdag

In de verte horen we de kerkklokken. Langzaam ´bimbammen´ we uit onze slaap. Een paar eigenwijze zonnestralen glippen onze kamer binnen. We gokken het erop dat de mis in de grote kathedraal van Pula ook gewoon om 10 uur begint. Het magische geluid van de grote kerkklokken lijken ons zo de mis in te trekken.

Het Kroaats klinkt voor ons als een lange ketting van aan elkaar geregen medeklinkers. Het enige woord dat we verstaan is “Christi”. We herkennen soms de melodiën die uit het orgel opstijgen, maar meer dan meeneuriën kunnen we niet. Toch is het bijzonder om mee te maken hoe mensen in Kroatië hun geloof in God beleven. In ons eigen taal bidden we dwars door de preek heen. Ieder van ons haar persoonlijke dienst in dit Kroaatse huis van God.

Na de mis is er geen koffie, maar eten we ons meegenomen lunch op op het pleintje voor de kathedraal. Om half 5 ’s middags heeft Jolijn een interview met de Priester voor een artikel voor het Katholiek Nieuwsblad. Dat heeft ze na de dienst kunnen regelen. Als tolk zal er een Engels docente bij zijn. Bizar dat het zo makkelijk geregeld kan worden hier!

De rest van de dag genieten we van de rustdag. Want op deze 7e dag van onze reis, hebben we even rust nodig om de vele indrukken te verwerken.

Rovinj

Daar stonden we, vol goede moed om mountainbikes te huren en te gaan fietsen. Net het brood achter de kiezen toen de eerste druppel regen de grond raakte. Geen goed weer is geen goede foto’s, dus besloten we iets heel anders te gaan doen. Al lopend gingen we naar Pula. Daar pakten we de bus naar Rovinj, volgens Dirk het mooiste stadje van Istrië. Nadat wij onze overheerlijke, maar spotgoedkope lunch ophebben, gaan we bergopwaarts. Op de berg staat de Kathedraal, waar Jolijn een pastoor of bisschop hoopt te vinden. In plaats daarvan vinden we een zwangere bruid, die staat te wachten om het ja-woord te geven. We geven ze groot gelijk, het uitzicht hier is prachtig. De intieme gelegenheid wordt verstoord door een groep toeristen, die net binnengevaren zijn op een cruise. De kerk is bomvol, niet zozeer met gasten, maar met nieuwsgierige toeristen. We verlaten de drukte en zoeken rust aan het water.

De was boven de straten

Toeristen voor de kerk

Schiderachtig stadje

De klok rond met Dirk

12.30 Dirk scheurt met zijn stoere, grote range rover het terrein van ons YouthHostel op.
De vrolijke levensgenieter neemt ons mee naar de mooiste en vooral lekkerste plekken van Istrië.
13.00 We zitten nog steeds in zijn stoere auto. Door twee geblokkeerde afritten moeten we door het binnenland rijden wat door het mooie uitzicht niet erg is. Onderweg vertelt Dirk ons van alles over Kroatië en Kroatische mensen.
13.30 Autostop. Terwijl Dirk zijn auto voltankt evalueren wij ons eerste uurtje met Dirk en zijn beloftes. Wow, er staat ons nog veel te wachten.
13.45 We rijden een dorp in. Dit dorp is van één man, hij is rijk geworden door truffels. Nee, geen chocoladetruffels maar champignonachtige kaviaar. Het is heerlijk. We denken dat het is alsof een engeltje over je tong piest. Ach, je moet het zelf maar proeven.
14.00 Jolijn heeft flinke honger en vraagt of ze een broodje mag eten in de auto. Dirk lacht. Jolijn weet nog niet dat er zo meteen een flinke lunch op haar te wachten staat.
14.15 Een aantal haarspeldbochten later stappen we uit bij het zogeheten agrotoerisme. Een biologische boer leidt ons rond langs slachthuis en wijnkelder. De eerste glazen wijn dringen onze nuchtere maag binnen. Gelukkig krijgen we daarna romige pasta met zachte, eigengemaakte salami, die we daarvoor nog aan het dak hadden zien bungelen. Gastvrij als een Kroaat is, wil de boer er niets voor hebben.
15.15 Met volle maag en geen trek meer in onze eigen broodjes vertrekken we langs de kippen naar de meeste moderne winery. Het uitzicht onderweg is weer eens prachtig.
16.00 We lopen achter de eigenares aan, de koele kelder in. We kunnen ons moeilijk concentreren op de vele verhalen die zij vol passie vertelt omdat we smachten naar de wijn die we gaan proeven. Ons lange wachten wordt beloond. De wijn geeft een aangename tinteling en is zo zoet als de snoepjes van oma.
17.30 Met allen een fles wijn in de hand en duizend bedankjes stappen we de grote auto weer in. Op naar de olijven.
18.00 ‘Wij hebben al veel gouden plakken gewonnen met onze olijfolie. We zijn beter dan omliggende landen. Dat uit Spanje is geen olijfolie te noemen……’, begint Maria over haar olijfolie. Wij, Nederlanders, proeven amper het verschil tussen de verschillende olijfoliën die zij ons laat testen. Al vinden we de combinatie van de olie met brood, kaas, worst of zelfs chocoladecake erg lekker. Dit gaan we thuis uitproberen met het flesje olijfolie dat we hebben meegekregen.
19.30 Last but not least rijden we richting de Kroatische vriendin van Dirk. Zij runt een restaurant en knuffelt rund zodat het nog lekkerder smaakt.
20.00 We schuiven aan in een luxe zaak. Op een vuurtje sidderen zeevruchten. Het diner samengevat in kreten:
Jolijn fluistert: “Het is zoo sjiek hier! Ik ken helemaal geen etiquettes”
**Wijn wordt ingeschonken**
Dirk: “Water is voor de vissen”
**Sardientjes worden geserveerd**
Davita: “Huh? Hij heeft een staartje!”
**Gamba’s/scampi’s worden geserveerd**
Davita: “Dit is echt lekker! Alleen jammer van het monster wat er om heen zit.”
**Gemasseerde koe wordt geserveerd**
Wieteke: “Ja dat is zo, het vlees is echt zacht”
**Laatste glas wijn wordt ingeschonken**
Dirk: “Ik ga roesten van binnen, als ik teveel water drink”
23.15 Na koffie en thee klimmen we voor de laatste keer deze dag de auto in. Met 160 km per uur rijdt Dirk ons soepeltjes over allerlei slingerweggetjes naar ons Hostel. In de auto praten we met z’n allen na over de geweldige dag.
00.30 Twaalf uur verder. Wankelend van vermoeidheid en vele wijntjes glijden we de auto uit. We bedanken Dirk en besluiten: morgen = balansdag.

Zoro onze held!

De dag begon met een ontbijtje buiten in de zon. Toen we psalm 121 lazen konden we bij de zin ‘k hef mijn ogen op naar de bergen’ allemaal opzij kijken.

Na het ontbijt was het inpakken, schoonmaken en met de bus naar Rijeka. Daar wachtte Zoran, bij ons beter bekend als Zoro, ons op. De jongeman hadden we gespot tijdens de busreis van Zadar naar Rijeka. Of beter gezegd, hij ons.

Toen we uit de bus stapten herkenden we hem niet, behalve Davita die nota bene alleen zijn oor had gezien. Zoran liet ons Rijeka zien. Hij las alles van de bordjes, kwam continue vrienden tegen die hij moest groeten en hing regelmatig aan de telefoon. Nu kunnen we zeggen dat we een echte local hebben ontmoet die duidelijk veel van zijn stad houdt. Na de tour kregen we van hem een (gratis) kopje koffie. Tja, we blijven Nederlanders.

Om 15.00 dachten we de trein te nemen. Maar bij aankomst op het station bleek er geen trein te rijden. Er waren problemen op het spoor. Nu moeten we tot 19.20 wachten. Dan gaat er een bus naar een of ander stadje waar de naam niet van kunnen uitspreken. Vanuit daar kunnen we verder met de trein naar Pula, onze eindbestemming voor vandaag.

Tot dan zitten we hier met blote voetjes aan de haven het Kroatische leven te aanschouwen. Lees: we zien veel kleffe stelletjes, studenten die in groepjes buiten les krijgen, een oude man die met een te kleine trui op een bankje slaapt. Naast ons een temperatuurmeter die 21 graden aangeeft.

Special message for Zoran: Thanks a lot for giving us a tour in your beautiful town Rijeka. We liked your enthusiasm. Thanks for helping us with the luggage. Thanks for the Croatian coffee and thee. We hope you’ll get the job where you made the test for. And also we hope you’ll get a job as a tour guide. But remember the first lesson: put away you phone 😉

Hvala!

Vrbnik in beelden gevangen

Een dagje geen afspraken, maar een wandeling door de natuur. De zon schijnt!

Uitwaaien tijdens lange busreis naar Vrbnik

Ons mooiste plekje van het eiland

Goede (gratis) wijn is altijd fijn

1 van de 300 gespotte renault 4’s op dit eiland

De stad is als een filmset van een goede romantische film

Uitzicht vanuit ons huis is elke dag weer een cadeautje van God

Heleen en Davita vermaken zich op verlaten strandje

Kroatiëtools op tafel

Davita

Heleen

Jolijn

Wieteke

Vrbnik (Krk)

We zijn in Kroatië! Na een lange reis met vliegtuig en bus, kwamen we gisteravond eindelijk aan in het schilderachtige stadje Vrbnik op het eiland Krk. Het is alsof we op een filmset beland zijn. De smalle klinkersteegjes lijken haast uit de middeleeuwen, het uitzicht op de helderblauwe zee is als in een droom, het gezang van de vogels is bijna het enige geluid wat je hoort en de geur van houtkachels geven ons een romantisch gevoel. Het is zo mooi dat de zelfs de regen het uitzicht vanuit ons appartement niet kan bederven.

Vanmorgen zijn Wieteke en Heleen naar een ‘winery’ geweest waar ze kennis maakte met de Kroaatse rode wijn. Na een rondleiding in de kelders vol met flessen wijn mochten ze zelf wijn proeven. En dat om 10.30 ’s ochtends! Als souvenirtje kregen we een fles rode wijn mee. Die gaan we vanavond natuurlijk even uitproberen.

Verder hebben we deze eerste dag vooral gebruikt om de omgeving te ontdekken en zo het land beter te leren kennen. En nu aan de, zojuist ontdekte, koffie!!

p.s. We gaan donderdag door naar het toeristische Pula, daarna nog een paar dagen in de hoofdstad, Zagreb en we sluiten de reis af aan de kust in Zadar.

Kroatiëkriebels

Maandag hebben we onze eerste officiele Kroatië brainstorm gehad. Natuurlijk hadden we al ‘een beetje’ een plan en ‘een beetje’ een idee, maar vanaf nu wordt het allemaal, meer dan ‘een beetje’, concreet.

Nog 9 weken te gaan en dan zitten we in Kroatië. Helaas niet via een ‘roadtrip’, want een auto regelen is niet zo makkelijk voor vier ambitieuze, maar jonge blonde meiden. Ach, ‘airtrip 2 croatia’ klinkt ook leuk, toch? Bovendien zullen we de ‘roads of croatia’ wel gaan trotseren om mensen te ontmoeten met mooie, indrukwekkende, boeiende en emotionele verhalen. Want dat wordt ons doel: in Nederland verhalen vertellen over Kroatië die dichterbij komen dan elk ander verhaal uit het verre vreemde landje.

De Kroatiëkriebels hebben ons in haar macht. We dromen over zon, zee, strand en mooie ontmoetingen tijdens onze mediareis.

Voorbereidingen zijn gestart

Vandaag zijn we in actie gekomen. De voorbereidingen zijn begonnen. Aanstaande vrijdag moeten we ons plan inleveren voor onze ‘mediareis’ naar Kroatië. Op die momenten dan begint het te borrelen. Ideeën schieten binnen en worden in de groep gegooid. Zo willen we niet alleen de toeristische kant van Kroatië belichten, maar ook de binnenlanden. De mijnenvelden, de verlaten dorpen, de wijnvelden en de meren van Kroatië. We hopen via sponsoring, via een mooie deal, een auto te regelen voor de reis. Voor wat hoort wat.

Voor een ieder die nu afvraagt waarom wij naar Kroatie gaan, hier het antwoord.
Wij zijn vier studenten journalistiek, inmiddels zitten wij in ons derde jaar.
In april gaan wij twee weken op reis voor onze opleiding, de zogeheten ‘mediareis’
of journalistieke expeditie. Als opdracht krijgen wij mee om in het te
bezoeken land artikelen te gaan schrijven voor Nederlandse media.
Doordat Kroatië een heel veelzijdig land is, hebben wij de
Nederlandse media veel te bieden.

Zodra ons plan is goedgekeurd volgt er via deze site meer informatie.